؟

هر خزانی را بهاری است و هر بهاری را خزانی

مرگ و زندگی در هم تنیده اند

اما گیاه و خاک آنسان از هم جدایند که آسمان از زمین

راستی چه چیز می تواند جاذبه ی خاک را بشکند و ما را

از این سیاره ی کوچک معلق به بیکرانه ها ببرد؟

چگونه می شود جاودانه شد و حصار زندگی و ترس از مرگ را شکست

و از هر دو فراتر رفت، چگونه؟

سر چشمه ی آن رنج آسمانی که امن ابدی را ارزانی می دارد کجاست؟

آیا از حقیقت وجود خود غافل شده ایم؟