لبخند قشنگه ولی از نوع واقعیش

یک هفته ی پیش قبل از اینکه به دانشگاه برم اتفاقی افتاد که لبخند همیشگی مو پاک کرد

از اون بدتر ترافیک این روزهای تهران که دیگه ساعت مشخصی نداره بود و بعدش دیر رسیدن به کلاس و مسلماً متلک های استاد موقع ورود به کلاس هم تجدیدش کرد

طوری که حتی نمی تونستم مثل قبل وانمود کنم چیزی نشده.همه متوجه تغییر چهره ی همیشه خندانم شده بودند.هر کسی بهم میرسید یه چیزی میگفت و اعتراضی می کرد ...یکی میگفت : چرا ناراحتی؟یکی میگفت : چرا اخمات تو همه؟ یکی دیگه میگفت : تا حالا تو رو اینجوری ندیده بودم اگه تو ناراحت باشی منم ناراحت میشم!تا حالا فکر نمی کردم لبخندم برای کسی یا کسانی تا این اندازه مهم باشه!ولی انگاری همه یه جورایی به خنده های من عادت کرده اند و با خلق ِ تنگم غریبه اند!شاید بخاطر اینه که من همیشه در بدترین روزها هم سعی می کنم بخندم ، خیلی وقت ها پشت لبخندم یه غم بزرگ بوده و کسی نفهمیده که من چه حالی دارم حتی نزدیکانم کاری که بتازگی کمتر می تونم انجامش بدم . انگاری این انرژی مثبت و اون لبخندهای همیشگی یواش یواش داره ته می کشه و شایدم تموم شده و من دارم با سماجت نگهش می دارم

...دلم خیلی گرفته..از همه چیز و همه کس و همه جا

!نمی دونم اون اتفاق عجیبی که منتظرشم و اصلاً نمی دونم چیه کِی قراره بیفته؟