شبی که خاطره شد

دیروز چهار آبان هزار و سیصد و هشتاد و هفت بود.بیست و شش بهار و تابستون و پائیز رو پشت سر گذاشتم .از صبح اس ام اس ها و تماس هایی از دوستام داشتم، دوستای دور و نزدیک و من بار دیگر احساس کردم برای کسانی که برای من خیلی عزیز هستند من هم ارزش دارم...حس خوبی بود وقتی می دیدم همه در حال مخفی کردن ِ جشنی هستن که برای من تدارک دیده بودن...وقتی وارد خونه شدم همه چیز فرق داشت اما سمیه سعی کرد برخورد عادی با اون همه کنجکاوی من نشون بده...بابک و امیر هر از گاهی زمانی رو بهم گوشزد می کردند...شایان در بدو دیدار سراغ شام و ازم گرفت و قول کادو در عوض شام بهم داد...ایمان توی ماشین دائماً حواسش به من بود که خدای نکرده از حرکات و عکس العمل های اونا نسبت به دخترای اطراف ناراحت نشم یکی نبود بگه پسر ِ خوب به من چه ربطی داره که ناراحت شم، تازه خوشحال هم میشم ... خلاصه ساعت حدود یازده، پچ پچ ها اوج گرفت و نا آرومی بابک و امیر ،سماجت سوما برای دیدن عکس های ماسوله و اسرار سمیه در همراهی کردن من باهاشون برای دیدن عکسا بیشتر شده بود طوری که مهدی هم به تکاپو افتاده بود...بالاخره انتظارم به سر رسید ..شاید اتفاقی از این قشنگ تر نمی تونست باشه که من منتظرش باشم. وقتی از اتاق بیرون اومدم امیرعزیزم با کیک بستنی وانیلی ، بابک ، ایمان ، شایان در حال تقلا با کاغذ رنگی هایی که به موقع باز نشدن ولی وقتی هم که باز شدن فضا رو رویائی تر از اون چیزی که من میتونستم تصور کنم کرده بودند،امیر رضائی در حال فیلم برداری و سمیه و سوما خوشحال از اینکه دیگه دلیلی نداشت من و توی اتاق به بهانه ی عکس دیدن نگه دارن ...همه و همه قشنگ بودن قشنگ مثل یک رؤیا

سمیه ی لطیف و حساسم

بابک ِ صاف و ساده ام

سومای صبورم

امیر ِ مهربانم

ایمان ِ ساکت اما خروشانم

مهدی ِ کوچک اما بزرگم

شایان و امیر دوستهای قدیمی اما تازه ام

از همتون برای قشنگ ترین شبی که برایم خاطره کردید ممنونم

حالا می دونم که هیچ وقت تنها نیستم