و باز هم یک مشت کودک با یک مشت خاطرات

این روزها برای خودم خاطره های خوب و قشنگ زیاد می سازم یا بهتره بگم میسازیــــــم و صد البته به یاد ماندنی.و اینبار در دماوند در خانه ای که قرار بود پانزده دقیقه ای گرم شود و هرگز نشد وتنها چیزی که فضای آنجا را قابل تحمل کرد گرمای عشق و صمیمیت ِ دوستی های قدیمی و تازه بود.

خانه و باغی با آن همه سکوت و آرامش ، با آن درختان سیب و گیلاس و گردوی تازه به خواب رفته که به قول سمیه کودکانی بزرگ نما، خوا بشان را شکسته بودند و آنها به این همه شور و حال و طراوت تنها لبخندی شیرین زدند و ما را به جوانی مان بخشیدند.حال تنها کاری که می توانم برای پایداری و تکرار این جوانی ها کنم اینست که دعا کنم ، و باز هم دعا کنم برای دوام این قشنگی ها

بار دیگر دماوند با آن همه زیبایی ،خانه و باغ ، آتش و سرما،شکلات های عمه آتیک و سیب زمینی های زغالی،گوسفند های در حال چریدن در دشت مجاور،ماشین شایان با همه تجهیزاتش و در آخر پیتزاهای خانواده کالیس وآن همه احساس لذت از کنار هم بودن از ذهنم می گذرد و برایم شیرین است