روزی می خوانمش

خیلی وقته "وقتی نیچه گریست" دستمه و در حال خوندن هستم، به یاد ندارم کتابی بیش از دو روز خوندش برام طول کشیده باشه.اوایل با اشتیاق دنبالش می کردم،راستش وقت هم بسیار کم دارم،شرکت ، دانشگاه،مسیر طولانی ، تراقیک وحشتناک این روزهای تهران ، کتابهای درسی نخوانده و همه و همه مانع از خواندن نیچه میشن.نیچه هم با آرامش روی میز نشسته ،اخمی کرده وبا اون اخم میخواد بهم بگه که مرا بخوان! من هم به اون نگاه پر از معنی توجهی نمی کنم و تو دلم میگم کی منو میخونه؟! من و نیچه خیلی با هم فرق داریم اما برای من مهم اینه که هر دو گریه می کنیم.من با چشمان پر از اشک سر دو راهی نشستم،دو راهی زندگی...کاش می شد مستقیم رفت و با نگاهی باز به هر دو طرف هر آنچه که خود می خواستم انتخاب می کردم.من میخوام مستقیم برم چون هیچ کدوم از اون دو تا مسیر ، مسیر من نیست.راه دشواریست اما میرم و شاید یه روز نیچه گریان را هم در مسیرم خواندم

اون روز،روزیست که مرا خوانده باشی