و باز هم مصدق به فریادم رسید

شب بود

پاییز بود و سوز سحرگاهان بود

من بودم و سکوت خیابان بود

و روح روح ساده معصومی

که آخرین دم از نفسش را

در صولت سپیده دمان زد

و هیچ کس

بر مرگ این شهید که من باشم

یک قطره هم سرشک نیفشاند