کویر

...وقتی که بود نمی دیدم،وقتی می خواند نمی شنیدم

...وقتی دیدم که نبود

!...وقتی شنیدم که نخواند

چه غم انگیز است وقتی که چشمه ای سرد و زلال در برابرت می جوشد

و می خواند

و می نالد

تشنه ی آتش باشی و نه آب

چشمه که خشکید،چشمه که از آن آتش که تو تشنه ی آن بودی بخار شد

و به هوا رفت

و آتش،کویر را تاخت و در خود گداخت

و از زمین آتش رویید

و از آسمان آتش بارید

تو تشنه ی آب گردی نه آتش

،و بعد ِ عمری گداختن از غم نبودن کسی که

تا بود،از غم نبودن تو

.می گداخت

کویر-دکتر علی شریعتی