کوه

پنداشتی

چون کوه ، کوه ِ خامش دمسردم؟

بی درد ، سنگ ِ ساکت ِ بی دردم؟

نی

قله ام

بلند ترین قلۀ غرور

اینک درون سینۀ من التهابهاست

هرگز گمان مبر

شد خاطرات تلخ فراموشم

هر چند

نستوه کوه ساکت و سردم

لیک

آتشفشان مردۀ خاموشم